Wieczne miasto II

Wyszedłem z południowej strony trochę szukając metra, ale bardziej zaciekawiony jeszcze jedną ciekawostką związaną z Watykanem. Otóż posiada ona połączenie kolejowe, oczywiście nie stałe, ale uruchamiane na specjalne okazje. Jeśli przykładowo liczba pielgrzymów podróżujących na niektóre uroczystości przekracza możliwości transportu drogowego wtedy zostaje uruchamiany specjalny pociąg, który dowozi ich do stacji kolejowej znajdującej się na tyłach bazyliki św Piotra. To jest również jedna z tych niepowtarzalnych okazji o których wspomniałem kiedy to zwykli śmiertelnicy choć na chwile mogą obcować z ogrodami watykańskimi, jedyna bowiem możliwość ich zobaczenia istnieje z okien bazyliki.
Idąc wzdłuż murów na zachód, które są istnymi fortyfikacjami broniącymi przed niechcianymi intruzami doszedłem w końcu do wiaduktu na którym mieściły się tory kolejowe. Oczywiście tradycja wymaga aby nikt nie mógł się przedrzeć do środka, ani cokolwiek zobaczyć dlatego tory znikają za 35 -cio tonowymi żelaznymi wrotami. Zrobiłem kilka zdjęć na pamiątkę i wiaduktem wzdłuż torów udałem się do pobliskiej stacji Roma S. Pietro.
Wsiadłem w pociąg i po dwudziestu minutach okrążając miasto od strony południowej znalazłem się ponownie na dworcu Roma Termini. Wyszedłem z wagonu i udałem się w kierunku budynku dworca, był to bardzo długi spacer, bowiem peron miał ponad 600 metrów długości [sic!]. Dla ułatwienia przejścia wybudowano ruchome chodniki, jednak niektóre nie działały co było małym utrapieniem dla moich wysłużonych już nóg tego dnia. Zgłodniałem i postanowiłem że przed ostatnią wycieczką tego dnia zjem coś, nie chciałem jednak iść do McDonalds'a czy podobnego chlewu tego typu który mi się już dawno przejadł, więc postanowiłem że zjem coś normalnego. Wszedłem do restauracji, w której było coś w rodzaju szwedzkiego stołu (tyle że nakładał kucharz). Poszedłem do kasy i okazało się że coś jest nie tak. Oczywiście jakby to była moja wina pracowniczka, która notabene była jedną z przełożonych nie mówiła po angielsku, w jednym z największych miast Europy, na głównym dworcu kolejowym. Szybciej bym się dogadał ze sprzedawcą parasoli... . Na migi wyjaśniła co jest nie tak, po prostu dania były sprzedawane w zestawach. Za 7 euro zjadłem sos z kawałkami kurczaka i brokułami. Przepłacone, i niezbyt wykwintne żarcie. Trudno żołądek nie sługa.
Po obiedzie udałem się do metra i udałem się do stacji Spagna (przejazd 1 euro). Wyszedłem ze stacji i znalazłem się w dość zatłoczonym miejscu, gdzie większość stanowili turyści, którzy przybyli tu by zobaczyć słynne hiszpańskie schody. Wśród nich byłem również i ja.
Nazwa schodów wzięła się od nazwy pobliskiego placu Piazza di Spagna, przy którym zlokalizowana jest ambasada hiszpańska. Należą one wraz ze schodami w Odessie, do najsłynniejszych konstrukcji tego typu w Europie. Budowę ukończono w 1726 roku, a na ich szczycie znajduje się barokowy kościół Trinità dei Monti. Wspiąłem się na sam szczyt omijając grupki młodzieży siedzącej na stopniach i ulicznych sprzedawców rożnego typu łańcuszków i naszyjników, również miejscowych naciągaczy. Próżno jednak na szczycie szukać jakichś większych atrakcji, chociażby panoramy Rzymu, jest jednak widok na plac hiszpański i uliczki odchodzące od niego pełne galerii, kawiarenek restauracji no i oczywiście niestrudzonych wędrowców, chociaż temperatura od południa znacznie spadła.
Tak oto moje zwiedzanie dobiegło końca. choć oczywiście nie zobaczyłem nawet połowy tego co jest do zobaczenia w wiecznym mieście, ale zawsze zostawiam sobie coś na zapas, żeby mieć potem pretekst do powrotu.

Zdjęcia (5)

Komentarze (0)