Etap VII - Duma i zwycięstwo

Dworzec w Katowicach. Każdy kto był tam, wie jaki jest. Dla mnie jest to z pewnością najgorsze miejsce w jakim byłem (spędziłem na nim noc, kiedy przegapiłem ostatni pociąg do Bielska będąc na Rawie Blues). Do odjazdu pociągu miałem ponad 20 minut, lecz zanim do niego wsiądę muszę zaopatrzyć się w polską walutę. W tym celu udałem się poza dworzec, kawałek dalej na miejski deptak przy ulicy Stawowej, gdzie bez problemu znalazłem bankomat. Po dłuższej chwili uzbrojony w walutę ruszyłem z powrotem. Mój pociąg stał już na peronie więc pozostało mi tylko w niego wsiąść. Po pięciu minutach ruszył. Była to najdłuższa podroż jak do tej pory, odległość 40 kilometrów pociąg pokonał w ciągu godziny wlokąc się niemiłosiernie. Po drodze zatrzymywał się na każdej stacji. W Tychach zabrał ludzi(wśród nich znalazłem znajome twarze) wracających z festiwalu Ryśka Riedla. Nareszcie znajome i utęsknione widoki, najpierw Pszczyny, potem uzdrowiska w Goczałkowicach, stawów rybnych, rzeki Wisły i w końcu mojego małego "Pueblo", do którego tak pędziłem przez ostatnie 50 godzin.
Pociąg wił się wśród skrzyżowań i rozjazdów stacji Czechowice - Dziedzice, aż wreszcie wjechał na nią i stanął na peronie. Wysiadłem i w ten oto symboliczny sposób dotykając obiema stopami peronu zakończyłem największą jak dotąd podróż swojego życia z uśmiechem i dumą zarazem, nie będąc do samego końca pewien czy wszystko wyjdzie zgodnie z planem, jednak kiedy stało się to już pewne na sto procent, smak zwycięstwa miał wyjątkowo słodki smak.

Zdjęcia (2)

Komentarze (0)