Nad malowniczą Zatoką

Majorka, wyspa przeze mnie wcześniej nie odkryta o której praktycznie nic nie wiedziałem, dopóki przez przypadek pewnego dnia nie zobaczyłem u mojego brata programu podróżniczego, w którym właśnie pokazywali te wyspę i ów dziwny środek transportu o którym wspomniałem wcześniej. Postanowiłem że muszę tam pojechać. No właśnie czym jest ten Ferrocarril. Tak jak napisałem wcześniej jest to połączenie tramwaju, który ciągnie drewniane wagony pasażerskie, tak więc można to nazwać tramwajo-pociągiem. Budowa trasy kolei rozpoczęła się w 1911 roku w celu transportu pomarańczy i cytryn, dopiero później zyskała ona status pasażerski. Dziś Ferrocarril jest jedną z największych atrakcji turystycznych na wyspie. Bilet powrotny do Sóller kosztuje 17 euro.
Tak więc ruszyłem początkowo ulicami Palmy, dopiero potem pociąg wjechał na bezpieczny dla innych pojazdów tor, gdzie mógł rozwinąć większą szybkość. Wyjechaliśmy ze stolicy i zaczęliśmy się wspinać na wzgórza otoczone gajami pomarańczowymi i mandarynkowymi. Mijając kilka stacji miejscowi pozdrawiali nas z uśmiechem machając przyjaźnie. W końcu definitywnie wjechaliśmy w góry i tu rozpoczęły się widoki. Wjechaliśmy w kilka tunelów, z czego w najdłuższym pociąg jechał prawie 5 minut, po czym wyjechaliśmy i znaleźliśmy się po drugiej stronie pasma górskiego. Przejechaliśmy przez wysoki wiadukt kolejowy nad przełęczą po czym po kilku minutach zatrzymaliśmy się w punkcie widokowym, z którego widać było panoramę miasteczka Sóller. Praktycznie wszyscy pasażerowie wysiedli i zajęli się fotografowaniem, toteż poszedłem również i ja w ich ślady. Po pięciu minutach postoju ruszyliśmy dalej zjeżdżając krętą trasą ku miasteczku. Kilkanaście minut później wjechaliśmy na końcową stację pociągu. Tutaj przesiadłem się w kolejny pojazd, którym był już zwykły tramwaj złożony z dwóch wagonów i przez ulice miasteczka pognałem do Port de la Sóller. Bilet kupiłem już u konduktora na pokładzie (bilet w jedną stronę około 2 euro). Jazda należała do dość niebezpiecznych, bowiem usadowiłem się na przejściu między wagonami, a między torami a platformą na której stałem dzielił mnie jedynie wątły łańcuch. Udało mi się jednak bezpiecznie dojechać do celu.
Port de la Sóller to miasteczko malowniczo położone nad zatoką otoczoną wokół wysokimi wzgórzami z błękitno - lazurową wodą. Istny raj:) W porównaniu z innymi miejscami na Majorce, tutaj było zdecydowanie mniej tłoczno i spokojniej, toteż mogłem się zupełnie zrelaksować. Po małym posiłku kupiłem sobie kilka mandarynek i dwie małe puszki mojego ulubionego w Hiszpanii piwa Estrella, po czym wybrałem się na mały spacer. Doszedłem do końca lini tramwajowej, która kończyła się dość nietypowo, szyny znikły gdzieś pod warstwą asfaltu. Minąłem srebrne drzewko, które zostało ogrodzone specjalnymi szklanymi zaporami (być może faktycznie jest srebrne). Oprócz pięknej słonecznej pogody na mój dobry nastrój dodatkowo wpłynęła muzyka z lokalnego radia Onda Melodia, w której ku mojej uciesze grali dawno zapomniane przeboje. Jeden z nich zamieściłem w multimediach. Żyć nie umierać:). Doszedłem do końca drogi na wzgórzu, gdzie znajdowało się coś na wzór klasztoru i miałem otwarty widok na Morze Śródziemne. Nie było tutaj plaży, a ląd od morza oddzielała tylko stroma skalna skarpa. Z drugiej strony natomiast otworzył się piękny widok na miasteczko i zatokę.
Spędziłem tam jeszcze kilkanaście minut, po czym postanowiłem wracać do Sóller.

Więcej zdjęć z Port de Sóller:
http://picasaweb.google.com/Cyprian.Bednarczyk/Espana_port_de_la_soller#

Zdjęcia (9)

Komentarze (1)